ابراء :

چشم پوشی اختیاری بستانکار از طلب خود. ابراء از ایقاعات و لازم است.

اجازه :

اظهار رضایت شخصی که قانون رضای او را شرط نفوذ عقد یا ایقاعی دانسته است مشروط بر اینکه رضایت مزبور بعد از صدور عقد یا ایقاع مذکور باشد.

اجتهاد در مقابل نص :

بر اظهارنظر کسی اطلاق میشود که با وجود نص قانون می کوشد مفاد قانون را از راه استدلال و اعمال نظر اثبات کند یا خلاف آن را اثبات نماید.

اجرت المسمی :

اجرت مقرر در عقد اجاره را اجرت المسمی می گویند.

 آخد بسوم :

سوم بر وزن یوم - کسی که کالایی را از دست بایع گرفته که آن را بسنجد و بعدا وارد مذاکره برای خرید شود .

ارتفاق :

حقی است برای ملک شخصی در ملک دیگری

اصاله الحقیقه :

اصل حقیقت

اصاله الحل :

اصل در اشیاء حلال بودن است . مرادف اصاله الاباحه

اصاله اللزوم :

هر عقدی که واقع میشود نسبت به طرفین لازم الاتباع است مگر حکم جواز آن بیان شده باشد .

طلب: تعهدی که بر ذمه شخصی به نفع کسی وجود دارد.

عرف: چیزی که در ذهن شناخته شده و مأنوس و مقبول خردمندان است.

عطف قانون به ما سبق: یعنی حکومت قانون نسبت به وقایعی قبل از تاریخ وضع و نشر آن.

عقد: تعهد یک طرف بر قبول امری که مورد قبول طرف دیگر باشد.

علت: امری است که به محض وقوع آن چیز دیگری بدون اینکه تأخیری رخ دهد به دنبال آن واقع شود.

عوض: در معاملات معوض هر یک از دو موضوع مورد معامله را گویند.

عین: اشیاء مادی مستقل.

غش: از جرایم مربوط به تقلب در کسب است.

غصب: تصرف در مال غیر به نحو عدوان.

غیر منقول: مالی که از جایی به جایی قابل انتقال نباشد مانند زمین  و معدن.

قرض: عقدی است که به موجب آن یکی از طرفین عقد مقدار معینی از مال خود را به طرف دیگر تملیک می کند و طرف او مثل آن را از حیث مقدار، جنس و وصف رد کند.

شاهد: کسی که شهادت بر امری می دهد.

شبه عقد: عبارت است از یک عمل ارادی که قانون آن را منع نکرده و بدون اینکه عقدی منعقد شود، ایجاد تعهد در مقابل غیر کند.

شخص: کسی که موضع حق قرار گیرد، مانند انسان و شرکت تجاری.

شرط: امری است محتمل الوقوع در آینده که طرفین عقد یا ایقاع کننده، حدوث اثر حقوقی عقد یا ایقاع را متوقف بر حدوث آن امر محتمل الوقوع کنند.

فک رهن: خروج مال مورد رهن از حالت وثیقه بودن.

 زیان: در معنای ضرر به کار می رود.

 زیان دیرکرد: به معنی خسارت تأخیر تأدیه (پرداخت) است.

 سازش: تراضی (توافق) طرفین دعوی بر فیصله نزاع معین در دادگاه و با دخالت دادرس.

 سبب: خویشاوندی است بین دو نفر که بر اثر رابطه زناشویی به وجود می آید.

 سفیه: کسی است که تصرفات او در اموال و حقوق مالی خود عقلایی نباشد.

 سقوط: تنزل و از بین رفتن حق را گویند.

 سکنی: حق انتفاع هرگاه به صورت سکونت منتفع در مسکن متعلق به غیر باشد، آن را سکنی نامند.

 سلطه: عبارت است از اختیار قانونی شخص بر اشیاء یا اموال یا اشخاص دیگر.

 شخص حقوقی: عبارت است از گروهی از افراد انسان با منفعتی از منافع عمومی.

 شخص حقیقی: به معنای شخص طبیعی است.

 شخص طبیعی: اشخاص انسانی را گویند که موضوع حق و تکلیف  هستند.

صداق: مهر.

 صغیر: کسی که به سن ۱۸ سال تمام نرسیده باشد.

 صلح: عقدی است که در آن طرفین، توافق بر امری از امور کنند؛ بدون اینکه توافق آنها به عنوان یکی از عناوین معروف عقود باشد.

 صیغه: در عقود و ایقاعات تشریفاتی الفاظ معین را گویند که عقد یا ایقاع بدون آن الفاظ صحیح نیست.

 ضامن: متعهد در عقد ضمان را گویند.

 ضمان: به معنی عقد ضمان است و عبارت است از اینکه شخصی مالی را که بر ذمه دیگری است، به عهده بگیرد.

ابرا : چشم پوشی از حق دَینی است

اعراض : چشم پوشی از حق عینی است

زندان : مکانی است که فرد در آن قرار میگیرد

حبس : حالتی است که فرد در آن قرار میگیرد

ممانعت : کل حق را میگیرد

مزاحمت : کل حق را نمیگیرد

اذن : قبل واقعه حقوقی است

اجازه : بعد از واقعه است

تائید : تائید رای در دادگاه تجدید نظر

ابرام : تائید رای در دیوان عالی کشور

نقض: نقض رای در دیوان عالی کشور

فسخ : نقض رای در دادگاه تجدید نظر

گذشت : در امور کیفری است

رضایت : در امور حقوقی 

اختیار : امری بیرونی است

اراده : امری درونی